AFORİZMALAR II

*Düz bir yolda yürüyor olsaydın, tüm ilerleme isteğine rağmen hala gerisin geriye gitseydin, o zaman bu çaresiz bir durum olurdu; ama sen dik, senin de aşağıdan gördüğün gibi dik bir yamacı tırmandığına göre, adımlarının geriye doğru kayması,bulunduğun yerin durumundan ileri gelebilir, o zaman da umutsuzluğa kapılmana gerek yoktur.

* Belli bir noktadan sonra geri dönüşü yoktur.Bu noktaya erişmek de gerekir.

*Bastığın yerin iki ayağının kapladığından daha büyük olamayacağını anlamak ne büyük mutluluktur.

* Sanatımız, gözümüzün gerçek'le kamaşmasıdır:Geri geri kaçan ucube maskelere vurulan ışıktır gerçek, başka bir şey değil.

*Bir yaşamın hazları, yaşamın kendi hazları değil, ama bizim daha yüce bir yaşama yükselme korkumuzun hazzıdır; bu yaşamın eziyetleri yaşamın kendi ıstırapları değil, ama bu korkudan dolayı kendimize yaptığımız eziyettir.

*Dünyanın acılarından uzak tutabilirsin kendini, böyle yapmakta özgürsün ve senin doğana kalmıştır bu, ama kaçırabileceğin bir acı varsa işte bu da belki bu kendini uzak tutuştur.

*Çevremizdeki acıların tamamını bizim çekmemiz gerekiyor.Hepimizin ortak bir büyüme yolumuz vardır ve bu ise şu ya da bu biçimde , acılar içinden götürür bizi. Nasıl ki çocuk belli bir gelişim sonucu yaşamın tüm evrelerinden geçer(her evre de istek ve korku bakımından bir önceki için erişilmez görünür aslında) yaşlanır ve sonunda ölürse, biz de bunun gibi(insanlıkla aramızdaki bağ,kendimizle aramızdaki bağdan güçsüz değildir)yaşadığımız dünyanın tüm acılarından geçerek gelişiriz.Bu konuda adalete yer yoktur, acılardan ürkmeye ya da acıları üstünlük olarak nitelemeye de yer yoktur.